Coming soon
Coming soon
Selecteer type
Zoro Feigl (NL 1983) has his office in Amsterdam, but works in the Belgian Kempen region where he has a large outdoor studio. Space is essential for Feigl, as his installations are usually large and noisy. Feigl has always had a fascination for ‘how things are put together’. Only later did he realize that this had to do with art. Initially, he studied design in Utrecht, and enjoyed himself there, but got stuck because he didn’t stick to the instructions of his teachers. He ended up at the Rietveld Academy, where he graduated in 2007. In 2011, he followed a further education at the HISK in Ghent. His work has already been shown at Art Rotterdam, where he won the prize for the best presentation at Intersections in 2015.
On Saturday 14 May, Feigl’s solo exhibition Zonvonkengesproei will open in the Stedelijk Museum Schiedam, a stone’s throw from the Van Nelle Factory. The museum opens its doors after a thorough renovation that lasted two years. Ellis Kat is involved in Zonvonkengesproei as a curator and talks about the effect the newly renovated museum had on Feigl’s work, his method and the ideas behind his work.
You have built up the exhibition over the past few days. Is that different with Zoro’s machines than with an exhibition with two-dimensional works?
Past days?! Past weeks, you mean. Due to the size and complexity of the installations, a large team spent weeks building it up. In fact, work on this exhibition started about three years ago. Initially, Zoro’s solo exhibition was planned just before the renovation. He was given a license to use the spaces as he wished, as the museum would be renovated afterwards anyway. Everything was cut and dried, the works were ready for transport and then the lockdown followed. It was decided to renovate first and postpone the exhibition.
A big difference in curating this exhibition compared to an exhibition with two-dimensional works is that paintings are usually completed in the studio, transported to the museum where they are unpacked and hung. Now every installation was actually made in the museum itself. Zoro’s studio in Belgium is large, but an eighteen meter long installation such as Getij cannot be completely built there. So the Stedelijk Museum Schiedam actually functioned as Zoro’s studio for weeks. Only there and then did it become clear how it all came together.
In some cases Zoro made a smaller version of a work in his studio, such as the work Fosfenen, which consists of countless moving mirrors that reflect in space. He first showed me that version in his studio amid the clutter and in the semi-darkness. In the museum it really comes into its own and I saw the magic of the end result.
Is curating an exhibition like this different from a ‘normal’ exhibition?
I’m afraid a normal exhibition doesn’t really exist. Zonvonkengesproei is a special exhibition to curate. More than ever I have learned that the place where an exhibition takes place plays a fundamental role. At first we were in the midst of the renovation, during which he was given carte blanche to demolish the museum. Now, Zoro was obliged to act neatly; he not only ensures that the new building is not damaged, but with his art he knows how to unlock the new elements in the halls for the visitor. It has become a completely different exhibition. Due to these circumstances, Zoro had to work very carefully and he has shaken off the bad boy image. When you think of his installations, you envision robust, twisting, spinning machines. Now I have seen how ingenious, concentrated and skilful Zoro works. In retrospect, the pandemic is a gift to the renovated museum and Zoro’s artistic development: they pull each other up.
The exhibition comprises six rooms. Do those rooms provide a survey of Zoro’s work or are they six recent or new works?
It is almost all new work. Only Zwermen, an installation that the museum acquired in 2020, has been on display before. The works in Zonvonkengesproei mark a new step in Feigl’s oeuvre. He has grown up. It remains kinetic work and it does make noise, but it was made with a lot of attention, so that the visitor also dares to give that attention to the works. He has managed to get to the core of his artistic practice.
The exhibition is called Zonvonkengesproei. What does that mean and why exactly does that term cover the charge?
That is a neologism, a non-existent word that comes from Herman Gorter’s 1889 poem Mei. In the poem the girl Mei meets the love of her life, Balder. She is in ecstasy and directly projects her feelings onto the young god. It’s such an overwhelming feeling that she can’t quite put it into words and that’s why she uses this word. Zoro’s work evokes a similar overwhelming feeling. It’s so all-encompassing that it’s hard to describe.
What is the core of Zoro’s artistic practice you were talking about?
In his work Zoro tries to incorporate natural phenomena and everyday things in installations. Think of the behaviour of a flock of starlings, ripples in the sand in the surf or glowworms on your retina, which you see when you close your eyes for a long time. They are things that happen, but which we cannot influence. No human can control the way a flock of starlings moves in the sky, no matter how much we think we have power over nature. Zoro does try to seize these elusive situations and make them accessible in his work. Suddenly he takes control. Just for a moment, because when he turns on his installations, all the balls – the starlings, or the mirrors – the glowworms – all go in a direction that he could never have predicted himself. The work itself has come alive again. If you have seen his installations, hopefully when you exit the exhibition you will notice everyday things that you previously passed by.
How does Zoro work? Does he start from an idea, a vision, or rather from material that he finds interesting?
Zoro has no set method. Some works, such as Floating Floor, are created by association. One evening, Zoro took the bag from a 5-litre carton of Aldi wine, squeezed it and watched the wine flow to other parts of the bag. A kind of waterbed effect. What if we have floors like this, he wondered. In Schiedam you can now walk on a parquet floor that is constantly sagging. Another example is the installation Lianen, which is displayed in the attic of the museum. This installation consists of four metal ribbons that are driven by motors and that wind continuously. Together they form a choreography. Like many of his installations, this one takes on a more human character the longer you look at it. The idea for Lianen was a package that was closed with tie-wraps, they flew away when he cut them open. This uncontrollable effect intrigued him and he tries to capture it in a work. However, the reason for a work can also be much more pragmatic. It also happens that a material has been wandering around in his studio for a long time, he keeps tripping over it and decides to use the material, so that it is finally cleaned up. Not having a set method ensures that Zoro is always open to play and accidental discoveries.
Zoro often uses classical mechanics in his work. Motorcycles in all shapes and sizes. Why does he use this rather dated technology?
Why does a painter use paint? I disagree that he uses outdated technology. Now that I had a look behind the scenes, I see how much modern technology is involved. An installation such as Getij consists of PCs at the back that control programmed choreographies of the bands. It is a combination of raw materials and modern techniques. The assumption that he only gets things from scrap to use in his work is patently incorrect. At times he spends weeks looking for a specific part of his installation to finish it exactly the way he envisioned. He received this time from the Stedelijk Museum Schiedam, so that he has transcended his bad boy image.
In articles about Zoro’s work you often read something like: if you have ever seen a work by Zoro, you will not soon forget it. Can you explain why his works leave such a strong impression?
That’s Zonvonkengesproei; you can’t quite put it into words. Let me not say too much about it: just come to the exhibition, then you can experience it for yourself.
Abysses by Zoro Feigl can be seen at Art Rotterdam in the booth of Gallery Fred&Ferry.
The exhibition Zonvonkengesproei by Zoro Feigl can be seen from 14 May through 11 September in Stedelijk Museum Schiedam.
Zoro Feigl (NL 1983) houdt kantoor in Amsterdam, maar werkt in de Belgische Kempen waar hij een groot buitenatelier heeft. Ruimte is essentieel voor Feigl, want zijn installaties zijn doorgaans groot en luidruchtig. Feigl had altijd al een fascinatie voor ‘hoe de dingen in elkaar zitten’. Pas later kreeg hij door dat dit met kunst te maken had. Aanvankelijk studeerde hij design aan de HKU, en had het daar wel naar zijn zin, maar liep vast doordat hij zich niet hield aan de opdrachten van zijn docenten. Zo belandde hij op Rietveld Academie waar in 2007 afstudeerde. In 2011 deed hij een vervolgopleiding aan het HISK in Gent. Al eerder was zijn werk te zien op Art Rotterdam, waar hij in 2015 de prijs won voor de beste presentatie op Intersections.
Op zaterdag 14 mei opent Feigls solotentoonstelling Zonvonkengesproei in het Stedelijk Museum Schiedam, op een steenworp afstand van de Van Nelle Fabriek. Het museum opent haar deuren na een grondige renovatie die twee jaar duurde. Ellis Kat is als curator betrokken bij Zonvonkengesproei en vertelt over het effect dat het pas gerenoveerde museum had op Feigls werk, zijn werkwijze en de ideeën achter zijn werk.
De afgelopen dagen heb je de tentoonstelling opgebouwd. Is dat bij de machines van Zoro anders dan bij een tentoonstelling met tweedimensionale werken?
Afgelopen dagen?! Afgelopen weken, zal je bedoelen. Door de omvang en complexiteit van de installaties is een groot team wekenlang bezig geweest met de opbouw. Maar eigenlijk is het werk aan deze tentoonstelling al een jaar of drie terug begonnen. Aanvankelijk stond Zoro’s solotentoonstelling vlak voor de renovatie gepland. Hij kreeg een vrijbrief om de ruimtes te gebruiken zoals hij wilde. Het mocht kapot; het museum zou daarna toch gerenoveerd worden. Alles was in kannen en kruiken, de werken stonden klaar voor transport en toen volgde de lockdown. Er werd besloten om eerst te renoveren en de tentoonstelling daaroverheen te tillen.
Een groot verschil bij het samenstellen van deze tentoonstelling in vergelijking met een expositie met tweedimensionale werken is dat schilderijen meestal worden afgerond in het atelier, op transport gaan naar het museum en daar worden uitgepakt en opgehangen. Nu werd iedere installatie eigenlijk pas gemaakt in het museum zelf. Zoro’s studio in België is groot, maar een achttien meter lange installatie als Getij kan daar niet volledig worden opgebouwd. Het Stedelijk Museum Schiedam fungeerde dus eigenlijk wekenlang Zoro’s studio. Nu werd ook pas duidelijk hoe het allemaal samenviel.
In sommige gevallen maakte Zoro een kleinere versie van een werk in zijn studio, zoals van het werk Fosfenen, dat bestaat uit talloze bewegende spiegeltjes die reflecteren in de ruimte. Die versie liet hij me eerst zien in zijn atelier te midden van de rommel en in het halfdonker. In het museum komt het echt tot zijn recht en zag ik de magie van het eindresultaat.
Is het ook anders cureren dan bij een ‘normale’ tentoonstelling?
Ik vrees dat een normale tentoonstelling niet echt bestaat. Zonvonkengesproei is een bijzondere tentoonstelling om te cureren. Ik ben meer dan ooit achter gekomen dat de plek waar een tentoonstelling plaatsvindt een fundamentele rol speelt. Eerst zaten we tegen de renovatie aan, waarbij hij carte blanche kreeg om het museum te slopen. Nu werd Zoro verplicht netjes te werk te gaan; hij zorgt niet alleen dat het nieuwe gebouw niet wordt beschadigd, maar hij weet met zijn kunst de nieuwe elementen in de zalen te ontsluiten voor de bezoeker. Het is een totaal andere tentoonstelling geworden. Door deze omstandigheden moest Zoro heel zorgvuldig te werk gaan en heeft hij het imago van kwajongen van zich afgeschud. Als je aan zijn installaties denkt, zie je robuuste, kronkelende, draaiende machines voor je. Nu heb ik gezien hoe vernuftig, geconcentreerd en kundig Zoro te werk gaat. De pandemie is achteraf een cadeau aan het gerenoveerde museum en de artistieke ontwikkeling van Zoro: ze trekken elkaar omhoog.
De tentoonstelling beslaat zes zalen. Geven die zalen een overzicht van Zoro’s werk of zijn het zes recente of nieuwe werken?
Het is bijna allemaal nieuw werk. Alleen Zwermen, een installatie die het museum al in 2020 heeft aangekocht, hebben bezoekers eerder kunnen zien. De werken in Zonvonkengesproei markeren een nieuwe stap in het oeuvre van Feigl. Hij is volwassen is geworden. Het blijft kinetisch werk en het durft ook echt nog wel lawaai te maken, maar het is met veel aandacht gemaakt, waardoor de bezoeker die aandacht ook durft te geven. Het is hem gelukt tot de kern van zijn artistieke praktijk te komen.
De tentoonstelling heet Zonvonkengesproei. Wat betekent dat en waarom dekt juist die term de lading?
Dat is een neologisme, een niet-bestaand woord dat komt uit het gedicht Mei van Herman Gorter uit 1889. In het gedicht komt het meisje Mei de liefde van haar leven tegen, Balder. Ze is in extase en projecteert direct haar gevoelens op de jonge god. Het is zo een overweldigend gevoel dat ze het niet goed onder woorden kan brengen en gebruikt daarom dit woord. Zoro’s werk wekt een soortgelijk overweldigend gevoel op. Het is zo allesomvattend dat het lastig is dat te omschrijven.
Wat is die kern waar je het over had?
In zijn werk probeert Zoro natuurlijke fenomenen en alledaagse dingen te vervatten in installaties. Denk aan het gedrag van een zwerm spreeuwen, ribbels in het zand in de branding of glimwormen op je netvlies, die je ziet als je lang je ogen dicht hebt. Het zijn dingen die gebeuren, maar waar we geen invloed op kunnen uitoefenen. Geen mens kan controle hebben over de manier waarop een zwerm spreeuwen in de lucht beweegt, hoe sterk we ook denken de macht te hebben over de natuur. Zoro probeert die ongrijpbare situaties wél te grijpen en in zijn werk te ontsluiten. Ineens krijgt hij controle. Heel even maar, want als hij zijn installaties aanzet, gaan alle balletjes – de spreeuwen, of de spiegels – de glimwormen – allemaal een kant op die hij zelf nooit had kunnen voorspellen. Het werk an sich weer levend geworden. Als je zijn installaties hebt gezien, vallen je als je naar buiten loopt hopelijk weer alledaagse dingen op waar je daarvoor aan voorbij ging.
Hoe gaat Zoro te werk? Vertrekt hij vanuit een idee, een visie, of juist vanuit materiaal dat hij interessant vindt?
Zoro heeft geen vaste methodiek. Sommige werken, zoals Floating Floor, ontstaan door te associëren. Op een avond haalde Zoro de zak uit een 5-liter pak Aldi-wijn, drukte er in en zag de wijn naar andere delen van de zak vloeien. Een soort waterbedeffect. Wat nou als wij zulke vloeren hebben, vroeg hij zich af. In Schiedam kan je nu over parket lopen dat constant verzakt. Een ander voorbeeld is de installatie Lianen die op de zolder van het museum wordt getoond. Die installatie bestaat uit vier metalen linten die door motoren worden aangedreven en onophoudelijk blijven kronkelen. Samen vormen ze een choreografie. Net als veel van zijn installaties, krijgt ook deze een menselijk karakter als je er langer naar kijkt. Het idee voor Lianen was een pakketje dat dicht zat met tie-wraps, ze schoten weg toen hij ze opensneed. Dat oncontroleerbare effect intrigeerde hem en dat probeert hij dan te vervatten in een werk. Maar, de aanleiding voor een werk kan ook veel pragmatischer zijn. Het komt ook voor dat een materiaal al heel lang rondzwerft in zijn atelier, hij er telkens over struikelt en besluit het materiaal te gebruiken, zodat het eindelijk opgeruimd is. Het niet hebben van een vaste methode zorgt ervoor dat Zoro altijd openstaat voor spelen en toevallige ontdekkingen.
In zijn werk gebruikt Zoro vaak klassieke mechanica. Motoren in alle soorten en maten. Waarom gebruikt hij juist deze tamelijk gedateerde technologie? Waarom gebruikt een schilder verf?
Ik was het er niet mee eens dat hij gedateerde technologie gebruikt. Nu ik achter de schermen meekijk, zie ik hoeveel moderne technologie erbij komt kijken. Een installatie als Getij bestaat aan de achterkant uit pc’s die geprogrammeerde choreografieën van de banden aanstuurt. Het is een combinatie van ruwe materialen en moderne technieken. Maar de aanname dat hij alleen spullen van de schroot haalt om in zijn werk te gebruiken is pertinent onjuist. Hij kan soms weken op zoek zijn naar een specifiek onderdeel van zijn installatie om het helemaal af te maken zoals hij het voor ogen heeft. Van het Stedelijk Museum Schiedam heeft hij deze tijd gekregen waardoor hij zijn kwajongensimago is ontstegen.
In artikelen over Zoro’s werk lees je vaak: als je ooit een werk van Zoro hebt gezien, vergeet je dat niet snel. Kan je uitleggen waarom zijn werken zo’n sterke indruk achterlaten?
Dat is nou net ‘zonvonkengesproei’; dat het je het niet goed onder woorden kan brengen. Laat ik er niet te veel over zeggen: gewoon naar de tentoonstelling komen, dan kan je het zelf ervaren.
Abysses van Zoro Feigl is op Art Rotterdam te zien bij Galerie Fred&Ferry.
De tentoonstelling Zonvonkengesproei van Zoro Feigl is van 14 mei tot en met 11 september te zien in Stedelijk Museum Schiedam.
Publieksprijs
Net als vorig jaar kan het publiek ook een stem uitbrengen voor hun favoriet. Op de laatste dag van Art Rotterdam, zondag 22 mei, worden de stemmen geteld, en misschien wint jouw favoriet € 5.000,- om te besteden aan de ontwikkeling van nieuwe kunstwerken. Breng je stem uit, zie de button onderaan.
Ontmoet de vier genomineerden & hun werk
Galerie Brinkman & Bergsma
Galerie Martin van Zomeren
Galerie Fons Welters
Lumen Travo Galerie
Stem hier op jouw favoriete kunstenaar!
During Rotterdam Art Week (18 to 22 May), art, design and architecture are placed on a pedestal. With about 70 events at 50 locations, you get a chance to rediscover what makes Rotterdam so unique. Like every year, the pivotal event of Rotterdam Art Week is the international art fair Art Rotterdam, supplemented by the leading design fair Object Rotterdam, young talent at The New Current, the Kunstavond XL in the Witte de Withstraat and the TEC ART festival; at the exciting event at the intersection of art, creative technology and science. In addition, there is a lot to see in the galleries, open studios and unique creative breeding grounds such as STEUR, which are only open to the public once a year. In addition to these must-sees, we highlight a few more tips below.
Charlotte Nijsten, coordinator of Rotterdam Art Week: “The best aspect of Rotterdam Art Week? The whole city is buzzing! That is the result of approximately 70 events at 50 locations, including various fairs like contemporary art fair Art Rotterdam and design fair Object Rotterdam, as well as special openings and exhibitions in museums and art institutions, pop-up exhibitions and open studios that actively enhance and enliven the art climate in the city.”
Tip: did you know that during Rotterdam Art Week, you can borrow a VanMoof e-bike (for free) between 11 am and 5 pm? Please note: It is necessary to make a reservation in advance. In addition, there is a free MINI shuttle service between the Van Nelle factory and the Merwe-Vierhaven area.
Do It Yourself Routes
Do you prefer to go out on your own but don’t know where to start? Then make use of the handy Do It Yourself Routes, which were created in collaboration with Art Index Rotterdam and her tour partner. The walking routes cover the five focus areas: the Merwe-Vierhaven area (M4H), the Van Nelle Factory area, the Kop Van Zuid, the Museum Park and the vicinity of the Central Station. View all walking routes here. Tip: click on the Google Maps button on the website to open the route (including all locations in Google Maps) on your phone. That way you can effortlessly navigate through the city.
Tijdens Rotterdam Art Week (18 tot en met 22 mei) staat niet alleen kunst, maar ook design en architectuur op een voetstuk. Met zo’n 70 events op 50 locatie krijg je de kans om te herontdekken wat Rotterdam zo uniek maakt. De spil van Rotterdam Art Week is zoals ieder jaar de internationale kunstbeurs Art Rotterdam, aangevuld met de toonaangevende designbeurs Object Rotterdam, jong talent bij The New Current, de Kunstavond XL in de Witte de Withstraat en TEC ART festival; op het spannende snijvlak van kunst, creatieve technologie en wetenschap. Daarnaast valt er ontzettend veel te zien in de galeries, open ateliers en unieke creatieve broedplaatsen als STEUR, die maar één keer per jaar opengesteld worden. Naast deze must-sees lichten we hieronder nog een aantal tips uit.
Charlotte Nijsten, coordinator Rotterdam Art Week: “Het mooiste aspect van Rotterdam Art Week? De hele stad bruist! Met circa 70 events op 50 locaties, waaronder diverse beurzen zoals hedendaagse kunstbeurs Art Rotterdam en designbeurs Object Rotterdam, met speciale openingen en tentoonstellingen in musea en kunstinstellingen, pop-up exposities en open ateliers die stuk voor stuk het kunstklimaat in de stad versterken en verlevendigen.”
Tip: wist je dat je tijdens Rotterdam Art Week gratis VanMoof e-bikes kunt lenen tussen 11.00 en 17.00? Het is wel noodzakelijk om vooraf een elektrische fiets te reserveren. Daarnaast is er de gratis MINI pendeldienst tussen de Van Nellefabriek en het Merwe-Vierhavengebied.
Do It Yourself Routes
Ga je het liefste zelf op pad maar weet je niet zo goed waar je moet beginnen? Maak dan gebruik van de handige Do It Yourself Routes, die speciaal werden samengesteld in samenwerking met Art Index Rotterdam en haar tourpartner. De wandelroutes beslaan de vijf focusgebieden: het Merwe-Vierhavengebied (M4H), het Van Nelle Fabriekgebied, de Kop Van Zuid, het Museumpark en de omgeving van het Centraal Station. Bekijk alle wandelroutes hier. Tip: klik op de Google Maps-knop om de route inclusief alle locaties te openen in Google Maps op je telefoon. Op die manier navigeer je moeiteloos door de stad.
The tenth edition of Prospects, the exhibition of the Mondriaan Fund, shows work by all artists who recently received a contribution towards the start of their professional practice. New this year is the extension of Prospects to the Expedition Building, which is located directly opposite the entrance to Art Rotterdam. 88 visual artists will take part in Prospects. The exhibition is curated for the third time by experienced guest curator Johan Gustavsson, in collaboration with Gabija Seiliute.
Waèl el Allouche, Cindy Bakker, Cedric ter Bals, Marwan Bassiouni, Sophie Bates, Simon Becks, Sjef van Beers, Asgerdur Birna Bjornsdottir, Irene de Boer, Wiosna van Bon, Suzette Bousema, Wiebe Bouwsema, Anna Bravo Pérez, Leon de Bruijne, Ryan Cherewaty, Robin Alysha Clemens, Angelo Custodio, Anders Dickson, Daniel Dmyszewicz, Jurjen Galema, Andrés García Vidal, Elena Giolo, Esmay Groot Koerkamp, Sarah Rose Guitian Nederlof, Gijsje Heemskerk, Laurence Henriquez, Marta Hryniuk, Rosalynn van Hummel, Danae Io, Karlijn Janssen, Honey Jones-Hughes, Lotte Louise de Jong, Maureen Jonker, Sonia Kazovsky, Minne Kersten, Susanne Khalil Yusef, Julia Kiryanova, Bin Koh, Anne Kranenborg, Sarah Ksieska, Tarona Leonora, Nazif Lopulissa (Nasbami), Florence Marceau-Lafleur, Sjoerd Martens, Donglai Meng, Salvador Miranda, Ruben Mols, Rossella Nisio, David Noro, Evi Olde Rikkert, Tjitske Oosterholt, Ana Oosting, Anastasija Pandilovska, Natalia Papaeva, Alice Reis, Flora Reznik, Thom van Rijckevorsel, Duncan Robertson, Victor Santamarina, Joana Schneider, Simone Schuffelen, Hans Schuttenbeld, Miriam Sentler, Mirre Yayla Séur, Katerina Sidorova, Ghita Skali, Kateryna Snizhko, Machiel van Stokkum, Jonathan Straatman, Cécile Tafanelli, Michiel Ubels, Piotr Urbaniec, RJM (Robin) van der Heijden, Luciënne Venner, Lara Verheijden, Jeanine Verloop, Philip Vermeulen, Raquel Vermunt, Wessel Verrijt, Roosje Verschoor, Arian Vette, Majda Vidakovic, Marit Westerhuis, Bente Wilms, Joeri Woudstra, Iris Woutera de Jong, Bernardo Zanotta, Valerie van Zuijlen, Zindzi Zwietering.
De tiende editie van Prospects, de tentoonstelling van het Mondriaan Fonds, toont werk van alle kunstenaars die recent een bijdrage ontvingen voor de start van hun beroepspraktijk. Nieuw, dit jaar, is de uitbreiding van Prospects in het Expeditiegebouw, recht tegen over de ingang van Art Rotterdam. Aan Prospects nemen 88 beeldend kunstenaars deel. De tentoonstelling wordt voor de derde keer op rij samengesteld door de ervaren gastcurator Johan Gustavsson in samenwerking met junior curator Gabija Seiliute.
Waèl el Allouche, Cindy Bakker, Cedric ter Bals, Marwan Bassiouni, Sophie Bates, Simon Becks, Sjef van Beers, Asgerdur Birna Bjornsdottir, Irene de Boer, Wiosna van Bon, Suzette Bousema, Wiebe Bouwsema, Anna Bravo Pérez, Leon de Bruijne, Ryan Cherewaty, Robin Alysha Clemens, Angelo Custodio, Anders Dickson, Daniel Dmyszewicz, Jurjen Galema, Andrés García Vidal, Elena Giolo, Esmay Groot Koerkamp, Sarah Rose Guitian Nederlof, Gijsje Heemskerk, Laurence Henriquez, Marta Hryniuk, Rosalynn van Hummel, Danae Io, Karlijn Janssen, Honey Jones-Hughes, Lotte Louise de Jong, Maureen Jonker, Sonia Kazovsky, Minne Kersten, Susanne Khalil Yusef, Julia Kiryanova, Bin Koh, Anne Kranenborg, Sarah Ksieska, Tarona Leonora, Nazif Lopulissa (Nasbami), Florence Marceau-Lafleur, Sjoerd Martens, Donglai Meng, Salvador Miranda, Ruben Mols, Rossella Nisio, David Noro, Evi Olde Rikkert, Tjitske Oosterholt, Ana Oosting, Anastasija Pandilovska, Natalia Papaeva, Alice Reis, Flora Reznik, Thom van Rijckevorsel, Duncan Robertson, Victor Santamarina, Joana Schneider, Simone Schuffelen, Hans Schuttenbeld, Miriam Sentler, Mirre Yayla Séur, Katerina Sidorova, Ghita Skali, Kateryna Snizhko, Machiel van Stokkum, Jonathan Straatman, Cécile Tafanelli, Michiel Ubels, Piotr Urbaniec, RJM (Robin) van der Heijden, Luciënne Venner, Lara Verheijden, Jeanine Verloop, Philip Vermeulen, Raquel Vermunt, Wessel Verrijt, Roosje Verschoor, Arian Vette, Majda Vidakovic, Marit Westerhuis, Bente Wilms, Joeri Woudstra, Iris Woutera de Jong, Bernardo Zanotta, Valerie van Zuijlen, Zindzi Zwietering.
Tijdens deze speciale lente-editie van Art Rotterdam bevinden zich op het buitenterrein van de Van Nellefabriek een record aantal van zeventien grootschalige werken en installaties. De verhalen achter deze werken leest u hier.
Vriend van Bavink | Teun Castelein
Het project Totems van kunstenaar Teun Castelein is een reactie op de verregaande regulering van ons publieke domein met een veelheid aan voorschriften en regels. Het project is een experimentele zoektocht naar ruimte voor het artistieke binnen het strikte, voor wat free jazz op de gebaande paden. De serie verkeersborden wordt na aanschaf bij u in de straat geplaatst. Borden zijn ook los te bestellen.
Martin van Zomeren | Paul Geelen
Mothership (…) is een grote hangende keramieken sculptuur die een langere periode in het werk van Paul Geelen omvat en voortkomt uit een onmiddellijke fusie tussen een reeks tegenstrijdigheden en onevenwichtigheden; een anekdote en de visuele associaties tussen een slakkenhuis en de mutaties van het haar op het hoofd en de Uṣṇīṣa van Buddha.
Naast de directe impact – of bij toenadering, sommige nauwere spanningen tussen formele, abstracte en semantische associaties – laat de ‘performatieve’ aanwezigheid van levende slakken op de twee lichamen zich kenmerken door een chemische reactie tussen de brons glazuur en het weke lichaam van de slak.
Deze sporen – die een iriserend etsend effect en een permanente tekening achterlaten – onthullen een kleurrijk potentieel en transformeren de slak van een tijdelijke figurant in een nederige hoofdrolspeler, beschermer en martelaar tegelijkertijd.
Opmerking: Een slak is van nature in staat om zichzelf aan te passen en te beschermen binnen strengere situaties.
Mondriaan Fonds| Wiebe Bouwsema
Begrenzing is voor Wiebe Bouwsema een terugkerend thema: tussen het stoffelijke en het onstoffelijke, tussen binnen- en buitenruimtes, tussen de actuele en de virtuele wereld en tussen mens en natuur. In zijn werk brengt hij die tegenstellingen samen en laat hij ze in elkaar overvloeien om ze tegelijk op te heffen en te benadrukken. Je kan het als beklemmend zien, als duister, maar ook als verstild en poëtisch, als een figuur die zich – net als de ‘gevangenen’ van Michelangelo – nog uit de materie moet vrijmaken.
Opperclaes | Onno Poiesz
De blauwen
Met de blauwen heet Onno Poiesz het publiek welkom.
Het werk is feestelijk bedoeld, maar is ook een verwijzing naar oorlog en pandemie, ofwel eigentijdse ‘blues’ die het begin van 2022 beheerst.
NEST | Eugenie Boon
The Pawns that Wandered in Promised Land is een installatie die een analogie creëert tussen het fysieke en het spirituele, versmolten met verwijzingen uit de Hebreeuwse literatuur, filosofie en bordspellen.
“Het Beloofde Land” verbeeld in de Hebreeuwse literatuur een hersteld vaderland dat verlossing en bevrijding brengt, en wordt gepresenteerd als een doel dat bereikt moet worden. Met dit werk suggereert Boon dat het Beloofde Land niet alleen een fysieke plaats is, maar dat deze ook kan worden begrepen als een gemoedstoestand waarbij het brein het belangrijkste slagveld is, hier figuratief voorgesteld als een bordspel waarop de pionnen reactief of proactief kunnen bewegen in hun benadering van dit begrip.
Met deze installatie reflecteert Boon op dat wat gezien én ervaren kan worden versus dat wat niet gezien en toch ervaren kan worden. De ervaring is constant, terwijl de componenten eromheen veranderen door visualisatie.
Josilda da Conceição | Bernardus Baldus
In mijn werk onderzoek ik de macht en invloed van de corporate taal- en beeldcultuur en haar disciplinerende werking op de samenleving. Een cultuur waar alles maakbaar én controleerbaar is op basis van cijfers en efficiëntie. Ik word geïnspireerd door zaken als efficiëntie denken, succes en maakbaarheid, ondernemerschap, positiviteit, transparantie, kantoorarchitectuur en kantoorartikelen. Dit leidt tot zakelijke objecten (sculpturen), performances, tekeningen of foto’s die fungeren als schijnbeelden (simulacrum of simulatie). Dat de symboolwaarde -zoals luxe en/of status- hiervan belangrijker is dan originaliteit en authenticiteit vind ik prikkelend. Zelf beschouw ik als kunstenaar originaliteit ook als een betekenisloos, leeg concept. Baudrillard noemt dit de ‘ironie van het object’.
In mijn werk gebruik ik ironie als een dubbelzinnig spel waarmee ik de toeschouwer kan verleiden, verrassen of laat twijfelen. Het meest spannende aan ironie is dat het functioneert door middel van het ongezegde oordeel. Om ironie te begrijpen, zijn context en voorkennis van belang om datgene wat niet wordt uitgesproken, te begrijpen. Als ik, door middel van ironie, de toeschouwer vraag te begrijpen dat in mijn werk een moreel oordeel ligt besloten, dan moeten zowel de toeschouwer als ik dat oordeel delen om het onuitgesprokene te begrijpen. Dat lukt niet altijd.
Met mijn ironische, kritische werk wil ik de grens oprekken tussen wat men van kunst verwacht en wat het nu is. De context en/of voorkennis van de toeschouwer zijn hierbij belangrijke aspecten.
Josilda da Conceição | Marjolein Witte
Seduction is een sculptuur die een vervolg is op de sculptuur Evolution die Witte in 2019 maakte voor de tentoonstelling Meesterlijke Vrouwen in Stedelijk Museum Schiedam. Met het maken van robuuste, brutale en opvallend gekleurde geometrische constructies onderzoekt Witte hoe we als groep of individu ruimte innemen en de wereld naar onze hand proberen te zetten. De behoefte om gezien te worden zit in de kern van ons bestaan. We zoeken naar bevestiging van onze identiteit in het gezin, in een relatie, op het werk, in de maatschappij en in de wereld. Zoals ook in het dierenrijk gebeurt, hebben mensen allerlei manieren bedacht om op te vallen en plaats in te nemen met verschillende zintuiglijke middelen. Op microniveau is het hier de kunstenaar die als een vogel haar verendek spreidt in een poging de toeschouwer te verleiden.
Galerie Nadja Vilenne | Charlotte Lagro
Charlotte Lagro werkt met gevonden objecten en bevrijdt deze van hun beoogde functie om ruimte te maken voor nieuwe mogelijkheden voor uitwisseling en verlangen. Ze stript de voorwerpen, speelt ermee en transformeert ze, maakt er video’s over, en nodigt vaak anderen uit deel te nemen aan dit proces. Met lichte toets laat Lagro zware objecten bijna gewichtloos aandoen. Het werk “The Beginning and Ending is Always Ambiguous” focust op de umbilical (navelstreng), een kabel die wordt gebruikt om diepzeeduikers van zuurstof, licht- en communicatiesignalen te voorzien. Vanaf honderd meter diep klimmen duikers aan deze kabel, hand voor hand, terug omhoog naar de oppervlakte. In het water bevatten de met lucht gevulde slangen precies genoeg ballast om rustig weg te zinken. Deze artificiële levenslijn materialiseert de kwetsbaarheid van het menselijk bestaan. En de zoektocht naar het vertrouwde in het onvertrouwde met geknutselde extensies. Een optimistisch reliek van het menselijk streven om de luchtbel te verlaten.
PHOEBUS Rotterdam | Esther Bruggink
I would like to escape from the watery depths, to become human and live in the golden sunshine! – zo zingt de kleine zeemeermin uit het sprookje van Andersen, in Dvorak’s opera “Rusalka”. In haar verlangen naar de prins offert zij haar stem en daarmee haar ‘eigenheid’. Zij verliest zichzelf in kwetsbaarheid en de prins moet haar laten gaan… Vol verdriet lost zij op in het schuim van de zee. In de sculptuur is een structuur van aders en schubben te zien, terwijl de longen op Rusalka’s rug naar engelenvleugels verwijzen
Winterlicht Schiedam | Leonard Passchier
Alarm!
UV-licht is essentieel voor alle levende organismes op aarde, maar het doet ook kapitaal groeien. In de achtertuin van Rotterdam, het Westland, zie je steeds vaker de paarsblauwe led UV-lampen oplichten. Wordt kunstmatig licht onze toekomst? Kunnen we straks niet meer zonder? Wordt het onze enige manier om aan de broodnodige vitamine D te komen, in een wereld waar het kunstmatige een steeds grotere rol krijgt?
Passchiers baken schreeuwt om aandacht. Het is vijf voor twaalf geweest en ons klimaat verandert snel. Waarschuwt dit baken ons voor het stijgende water? Kunnen we dit lichtbaken vertrouwen, erop navigeren? Of ondergaan we dan het lot van vliegjes en muggen die te dicht bij UV licht komen en verbranden?
Het baken is in december 2022 onderdeel van het lichtkunstfestival Winterlicht in Schiedam, dat plaatsvindt in het Julianapark.
Jaap Sleper | V&B (Alex Jacobs en Ellemieke Schoenmaker)
Gedurende miljoenen jaren heeft onze wereld zich gevormd door verschillende geologische processen. Ik stel u graag voor aan ‘Continental Drifter no.3’, de promotor van deze lang vergeten geschiedenis.
Stenen zijn zeer gevoelig voor hun omgeving en vooral voor trillingen. Deze sensibiliteit heeft een effect op hun oppervlak.
Mijn uitstraling is aaibaar. Dit komt doordat ik besta uit vele lagen gekleurd gips die geschuurd zijn totdat mijn huid gepolijst aanvoelt. Daar waar nodig ben ik gerestoreerd en is er tekening opgebracht om zo dicht mogelijk bij een gevoel te komen:
‘Hoe zou het voelen om een rotsblok te zijn; hoe was het toen dinosaurussen over de aarde liepen. Stenen kunnen misschien niet spreken, maar ze vertellen ons wel iets en we moeten luisteren. Want, ook al weten we niet veel over het bestaan buiten de mens, we kunnen wel proberen ons dat voor te stellen….’
Albada Jelgersma | Jelle Koorevaar
Een populist schept zijn eigen beeld van de wereld, samen met zijn volgers. Met elkaar creëren ze hun eigen waarheid binnen de realiteit. Ze zijn van elkaar afhankelijk. Zonder zijn volgers is de populist niets. Het deel uitmaken van het wereldbeeld van de populist is wat een volger het gevoel geeft ergens bij te horen. Populisme laat deze interactie tussen een centraal figuur en zijn volgers zien. In een groot, spinachtig web hangt een machine. Vanuit een centraal punt zetten de machine en het web samen iets in beweging. Beiden zijn van elkaar afhankelijk. Zonder de machine hangt het web stil. Zonder het web zou de beweging gewoon in de machine zijn. Uiteindelijk is het onduidelijk wie de controle heeft.
Mondriaan Fonds | Roosje Verschoor
Een onderzoek naar het begrip ‘hamsteren’, leidde Roosje Verschoor terug naar de voedselschaarste die in de Eerste Wereldoorlog onder de arme bevolking in Nederlandse steden heerste. Het Amsterdamse Aardappeloproer dat zich in deze periode afspeelde is de kern van dit werk. Vanuit een frietkar deelt Verschoor kleine puntzakjes patat uit. Een handeling die refereert aan de periode waarin aardappelen op de bon waren. Tegelijkertijd verwijst de snack naar de verwende patatgeneratie, zoals Verschoor en haar leeftijdsgenoten genoemd worden. Op de puntzakjes staat een QR-code die leidt naar een digitale kaart waarop te volgen is waar en hoe zich in Amsterdam het oproer afspeelde. In dit Boezelaarskompas, genoemd naar de schorten die de vrouwen droegen, is archiefmateriaal en fictie samengebracht. Archiefmateriaal verwerkte zij ook in collages op papier dat gemaakt is van aardappelschillen. Laatste onderdeel van deze zoektocht naar Nederlands bekendste volksvoedsel is een serie kostbare bronzen aardappelen.
Mondriaan Fonds | Jonathan Straatman
Jonathan Straatman maakt architectonische installaties; sculpturen met een binnen- en een buitenkant. De nadruk ligt daarbij op de beleving van de binnenruimte. Zijn architectonische assemblages zijn een soort ‘mindmaps’, een vertaling van ideeën en concepten naar ruimtes waar je doorheen kunt lopen. Ook bij dit werk speelt de manier waarop je door de installatie beweegt een belangrijke rol. Het werk gaat over de drang van het willen vasthouden en doorgronden van een werkelijkheid. In het hart van de ervaring wacht een soundscape die Twan Bracco Gartner speciaal voor deze sculptuur maakte.
Trendbeheer | Toine Dutch Bushman Klaassen
Not For Sale is een levende installatie. Hedendaagse archeologie in laboratorium van make-believe: generatio spontanea, visuele chemistrymix.
Lumen Travo Galerie | Thierry Oussou
De vlag “Equilibrium Wind” maakt deel uit van het lopende project dat kunstenaar Thierry Oussou de afgelopen jaren heeft ontwikkeld, gericht op de katoenplantages in het district Panouignan in Benin en de aanzienlijke impact die ze hebben op de economische groei van het land.
Katoen is een belangrijk Afrikaans product in de geglobaliseerde arena. Het komt aan bod in internationale verhandelingen en debatten over privatisering, armoedebestrijding, landbouwsubsidies en duurzame ontwikkeling. Maar in tegenstelling tot goud of olie, groeit katoen van de inspanningen en het zweet van miljoenen kleinschalige boeren. Huishoudens en hele gemeenschappen zijn er afhankelijk van.
Deze vlag vertegenwoordigt alle mensen die in de schaduw werken. Het is een symbool voor de boeren die hard werken en niet gezien worden in onze samenleving. Oussou verbindt de punten van de katoenproductie opnieuw en wijst op de volgorde van acties die we als consumenten vaak vergeten.
Tim Wes
“Dit is mijn beste werk tot nu toe”, aldus Wes. Zijn verfijnde smaak voor culturele vermenging en het vermogen om de status quo van de universele perceptie van kunst uit te dagen, gaf leven aan genre overstijgend kunstenaarschap. De energie die zijn werk draagt, weerspiegelt zijn disruptieve maar helende visie op de wereld. In zijn nieuwste werk laat Wes zien dat de term uomo universale, tegenwoordig ook wel multidisciplinair kunstenaar genoemd, nog steeds bestaat. Zoals Da Vinci dit in de 15e eeuw belichaamde, zo herdefinieert de Rotterdamse maker de definitie van deze term, door ongekende vernieuwingen in hedendaagse velden neer te zetten. Een blauwdruk voor de nieuwe orde. Met de installatie Trauma Triggers Triumph vertelt hij met film, muziek, doek en objecten zijn verhaal en dat van vele anderen.
Vriend van Bavink | Teun Castelein
The Totem project by artist Teun Castelein is a response to the far-reaching regulation of our public domain with a multitude of rules and instructions. The project is an experimental research to find some space for the artistic within our controlled environment, for some free jazz on the beaten track.
The series of traffic signs will be placed in your street after purchase. Plates can also be ordered separately.
Martin van Zomeren | Paul Geelen
Mothership (…) is a large suspended ceramic sculpture that accumulates over a stretched period of time and descends from an immediate fusion between a series of contradictions and imbalances; an anecdote and the visual associations between a Snail Shell and the mutations of the hair on the Buddha’s Head and Uṣṇīṣa.
In addition to the direct impact – or by rapprochement, some closer tensions between formal, abstract and semantic associations – the ‘performative’ presence of living snails on the two bodies is characterized by a chemical reaction between the bronze glaze and the soft body of the snail.
These traces – leaving an iridescent etching effect and a permanent mark – reveal a colourful potential and transform the snail from a temporary bit player into a humble protagonist, protector and martyr at the same time.
Note: A snail is able to naturally adapt and protect itself against more severe conditions.
Mondriaan Fonds| Wiebe Bouwsema
For Wiebe Bouwsema, boundaries or limitations are a recurring theme: between the material and the immaterial, between interior and exterior spaces, between the actual and the virtual worlds and between man and nature. He brings these contradictions together in his work, allowing them to flow into one another, cancelling them out as well as emphasizing them. You can see it as oppressive, as dark, but also as quiet and poetic, as figures who – like Michelangelo’s Prisoners – still have to free themselves from their material.
Opperclaes | Onno Poiesz
The blues
With the blues, Onno Poiesz welcomes the public. The work is meant to be festive, but is also a reference to war and pandemic, or contemporary “blues” that dominate the beginning of 2022.
NEST | Eugenie Boon
The Pawns that Wandered in Promised Land is an installation which creates an analogy between the physical and the spiritual, fused by references of Hebrew literature, philosophy and boardgames.
“The Promised Land” in Hebrew literature expresses an image of a restored homeland that brings salvation and liberation and is understood as a goal to be reached. With this work Boon suggests that the Promised land is not only a physical place but can be understood as a state of mind- with the brain as the main battlefield, figuratively represented as a board game and the pawns as either reactive or proactive in their approach to this understanding.
With this installation Boon reflects on what can be seen and experienced versus that which cannot be seen yet still experienced. The experience is constant while the components around change through visualization.
Josilda da Conceição | Bernardus Baldus
In my work I investigate the power and influence of corporate language and visual culture and its disciplining effect on society. A culture where everything can be made and controlled on the basis of figures and efficiency. I am inspired by things like efficiency, success and manufacturability, entrepreneurship, positivity, transparency, office architecture and office supplies. This leads to business objects (sculptures), performances, drawings or photos that function as illusions (simulacrum or simulation). I find it stimulating that the symbolic value – such as luxury and/or status – is more important than originality and authenticity. As an artist, I myself consider originality to be a meaningless, empty concept. Baudrillard calls this the ‘irony of the object’.
In my work I use irony as an ambiguous game with which I can seduce, surprise or make the viewer doubt. The most exciting thing about irony is that it functions through the unsaid judgment. To understand irony, context and foreknowledge are important to understand that which is not spoken. If, through irony, I ask the viewer to understand that there is a moral judgment in my work, then both the viewer and I must share that judgment in order to understand the unspoken. That does not always work.
With my ironic, critical work I want to stretch the line between what people expect from art and what it is now. The context and/or prior knowledge of the spectator are important aspects here.
Josilda da Conceição | Marjolein Witte
Seduction is a sculpture that is a follow-up to the Evolution sculpture Witte made in 2019 for the exhibition Masterly Women at Stedelijk Museum Schiedam. By making robust, bold and strikingly colored geometric constructions, Witte investigates how we as a group or individual claim space and try to bend the world to our will. The need to be seen is at the core of our existence. We seek confirmation of our identity in family, in relationships, at work, in society and in the world. As happens similar to the animal kingdom, people have come up with all kind of ways to stand out and claim a place with different sensory means. On a micro level, here it is the artist who spreads her feathers like a bird in an attempt to seduce the viewer.
Galerie Nadja Vilenne | Charlotte Lagro
Charlotte Lagro takes found objects and relieves them of their intended purpose and function to accommodate new possibilities for exchange and desire. She strips them bare, plays with them and transforms them, and makes videos about them, often inviting others to join in the process. With sleight of hand, Lagro can make heavy objects appear almost weightless. The work “The Beginning and Ending is Always Ambiguous” centers around an umbilical cable used to supply oxygen, as well as light and communication signals, to deep sea divers. From a hundred meters below, divers climb the umbilical, hand over hand, to make their way back to the surface. In water, its air-filled tubes have just the right amount of added mass to gently sink. This artificial lifeline materializes the vulnerability of human existence. And the search for the familiar in the unfamiliar with handcrafted extensions. An optimistic relic of the human endeavor to the leave the bubble.
PHOEBUS Rotterdam | Esther Bruggink
I would like to escape from the watery depths, to become human and live in the golden sunshine! – this is what the little mermaid from Andersen’s fairy tale sings, in Dvorak’s opera “Rusalka”. In her longing for the prince, she sacrifices her voice and with it her ‘uniqueness’. She loses herself in vulnerability and the prince has to let her go… Full of sorrow she dissolves in the foam of the sea. The sculpture shows a structure of veins and scales, while the lungs on Rusalka’s back refer to angel wings…
Winterlicht Schiedam | Leonard Passchier
Alarm!
UV light is essential for all living organisms on earth, but it also makes capital grow. In Rotterdam’s backyard, the Westland, you can see the purple-blue LED UV lights lighting up more and more often. Will artificial light be our future? Will we no longer be able to live without it? Will it be our only way of getting the vitamin D we need in a world where artificiality is becoming increasingly important?
Passchier’s beacon screams for attention. It’s five minutes to midnight and our climate is changing rapidly. Is this beacon warning us of rising water? Can we trust this beacon, can we navigate on it? Or will we suffer the fate of flies and mosquitoes that get too close to UV light and burn up?
In December 2022, the beacon will be part of the Winterlicht light art festival in Schiedam, which will take place in the Julianapark.
Jaap Sleper | V&B (Alex Jacobs en Ellemieke Schoenmaker)
Over millions of years, our world has been shaped by various geological processes. I would like to introduce you to ‘Continental Drifter no.3’, the promoter of this long forgotten history.
Stones are very sensitive to their environment and especially to vibrations. This sensibility has an effect on their surface.
My appearance is cuddly. This is because I consist of many layers of colored plaster that have been sanded until my skin feels polished. Where necessary I have been restored and drawing has been applied to come as close as possible to a feeling:
‘What would it feel like to be a rock; what was it like when dinosaurs walked the earth. Stones may not be able to speak, but they are telling us something and we need to listen. Because, even though we don’t know much about existence beyond humans, we can still try to imagine it….‘
Albada Jelgersma | Jelle Koorevaar
A populist creates his own image of the world, together with his followers. Together they create their own truth within reality. There is an interdependency. Without his followers the populist is nothing. But being part of this worldview is what gives followers a sense of belonging. Populism shows this interaction between a central figure and his followers. In a very large spiderlike web a machine is hung. From a central point, the machine and the web together create a movement that spreads out. Both are dependent on each other. Without the machine the web hangs still. Without the web, the movement would just be inside the machine. Ultimately, it’s unclear who is in control.
Mundriaan Fund| Roosje Verschoor
An investigation into the phenomenon of hoarding led Roosje Verschoor back to World War I and the food shortages that so prevailed among the poor in Dutch cities. The Amsterdam Potato Riot took place at that time and forms the foundation for this work. Verschoor hands out small, pointed paper bags of fries from a traditional chip cart, an action that refers to a period when potatoes were rationed. At the same time, the snack refers to the ‘spoiled fries generation’, as Verschoor and her peers are called.On the chip bags is a QR code that links to a digital chart in which we can follow how and where the riot unfolded in Amsterdam. In this Boezelaarskompas, named after the aprons worn by the women, archival material and fiction have been brought together. Verschoor has also incorporated archival materials into collages on paper made of potato peels. The final part of this investigation into the Netherlands’ best-known popular food is a series of precious bronze potatoes.
Mondriaan Fund | Jonathan Straatman
Jonathan Straatman makes architectural installations, sculptures with interiors as well as exteriors. Here, the emphasis is on how the interior space is experienced. His architectural assemblages are a kind of ‘mind map’, translations of ideas and concepts about spaces that can be walked through. In this work as well, the way in which we move through the installation plays an important role. The work is about our urge and desire to hold on to and comprehend a reality. At the heart of the experience awaits a soundscape by Twan Bracco Gartner, made especially for this sculpture.
Trendbeheer | Toine Dutch Bushman Klaassen
Not For Sale is a living installation. Contemporary archeology in a laboratory of make-believe: generatio spontanea, visual chemistrymix.
Lumen Travo Gallery | Thierry Oussou
The flag “Equilibrium Wind” is part of the on-going project that artist Thierry Oussou has developed in recent years, addressing the cotton plantations located in the district of Panouignan in Benin and the significant impact they have on the country’s economic growth.
Cotton is an important African product in the globalized arena. It is featured in international discourses and debates on privatisation, poverty alleviation, agricultural subsidies, and sustainable development. But unlike gold or oil, cotton grows from the efforts and sweat of millions of small‐scale farmers, with households and entire communities depending on it.
This flag represents all the people working in the shadows. It is a symbol for the farmers that work hard and are not seen in our society. Oussou re-connects the dots of cotton manufacturing, pointing out the sequence of actions that we, as consumers, often forget about.
Tim Wes
“This is my best body of work until date”, says Wes. As his delicate taste for cultural blending and ability to challenge the status quo of the universal perception of art, gave life to a genre bending artistry, the proverbial energy that flows through his creations reflect the disruptive-healing vision he has for the world. In his latest work he shows us the term uomo universale, today also referred to as a multidisciplinary artist, still exists. Just as Da Vinci embodied this in the 15th century, the Rotterdam based creator redefines the definition of this term by establishing unprecedented innovations in the contemporary fields. A blueprint for the new order. With the installation Trauma Triggers Triumph he uses film, music, canvas and objects to narrate his story and that of many others.
Deze prijs is bestemd voor kunstenaars met een afgeronde opleiding aan een Nederlandse kunstacademie of een Nederlandse postdoctorale opleiding; hun werk is op Art Rotterdam te zien. De criteria: kwalitatief hoogstaand werk, een interessante artistieke stellingname en adequate technische uitvoering; authenticiteit en innovatie (een eigen beeldtaal); nieuwe perspectieven op de wereld waarin we leven en verbinding met/inspiratiebron voor het publiek. De selectiecriteria zijn multi-disciplinair: alle media komen in aanmerking. De jury voor 2022 bestaat uit Yuki Kho, cultuurjournalist; Alexandra Landré, artistiek directeur Stroom, Den Haag; Charl Landvreugd, hoofd onderzoek & curatorial practice, Stedelijk Museum Amsterdam; Erik Mattijssen, beeldend kunstenaar en winnaar NN Art Award 2021; Elisah van den Bergh, adviseur NN Kunstcollectie. Half december 2021 volgt de bekendmaking van de vier genomineerden. De winnaar krijgt een geldbedrag van € 10.000,-. Bovendien koopt NN Group een of meerdere werken van de vier genomineerden voor haar bedrijfscollectie.
NN Publieksprijs
Het publiek kan tot en met zaterdag 21 mei middernacht online ook zijn stem uitbrengen op een van de vier genomineerden via de website van Nationale-Nederlanden. Tevens kan het publiek stemmen tijdens de beursdagen van woensdag 18 tot en met zaterdag 21 mei in de NN Art Award stand. De publieksfavoriet ontvangt een geldprijs van € 5.000,-. De winnaar van de NN Art Award Publieksprijs 2022 wordt online bekendgemaakt op de sluitingsdag van de beurs, zondag 22 mei, om 15:00 uur.
